In Toko Rinus ruikt het zoals vroeger in de huizen van de huizen van de Indische Nederlanders. Toen was het nog een geheimzinnige geur, nu maakt elke Nederlander wel eens nasi. Alleen, Rinus gaat een stapje verder. Hij maakt het ook voor duizend man of meer. Toko Rinus: Afhaalcentrum, winkel, mini-restaurant en cateraar.

Hij leerde koken van Molukse en Indische omaatjes bij wie hij in de jaren zestig langs ging om kruiden en specerijen af te leveren. Die wisten hem te vertellen dat een stukje asem, wij zouden zeggen tamarinde, een licht zure smaak geeft maar dat het vlees er zachter van wordt en dat sambal trassi wel stinkt maar het eten oneindig veel lekkerder maakt. Dat was in de tijd dat de Molukkers en Indo’s zo’n beetje de enige allochtone Nederlanders waren. Ze brachten in de jaren vijftig en zestig heerlijk geheimzinnige recepten mee, de sambal gorengs, de sajoers en lalabs. Ze kochten dat in morsige winkeltjes waar het vreemd rook en die gemeden werden door de overige Nederlanders. Ze kwamen berooid met vaak niet meer dan een stapel kleren vanuit het warme Indonesië naar het koude Nederland.

Rinus hield van deze mensen en hun gastvrije huizen. Hun moeders en oma’s leerden hem te houden van de gerechten. Hij was 21 toen hij het aandurfde aan de Steenbokstraat in Nijmegen zijn Toko Rinus te openen. Zijn klanten waren aanvankelijk alleen maar Indonesiërs en Molukkers. Vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog tot in de jaren zestig trokken 300.000 Indische Nederlanders vanuit Indonesië naar Nederland. Onder hen een groot aantal zogenoemde spijtoptanten. Ze hadden eerder voor de Indonesische nationaliteit gekozen maar besloten later toch Nederlander te worden.